Nie udało się jeszcze, na Sycylii, całkowicie wyeliminować starej i absurdalnej zasady ograniczania tematów i wyborów malarzy i malarek: z jednej strony męska krzepkość, z drugiej kobieca kruchość. I oto mamy dzisiaj kolejny dowód przemawiający przeciwko temu nieporozumieniu: ważna wystawa polskiej artystki Celiny Oczkowskiej w siedzibie Circolo della Stampa w Palermo. Wystawa, którą należy polecić przede wszystkim ze względu na wielki ładunek witalności.
   Nie co dzień zdarza się mieć do czynienia z temperamentem tak silnym, tak wyraźnie, intencjonalnie impulsywnym. Można podejrzewać, że malarka nie jest świadoma (na swoje szczęście!) całego tego anachronicznego repertuaru drżących świtów, kwiecistych ogrodów, romantycznych zmierzchów, zakochanych par w świetle księżyca, bukietów kwiatów na adamaszkowych draperiach...
   Przeciwnie, jej zainteresowanie zwraca się ku walorom chromatycznym absolutnym, ku treściom przejrzystym i istotnym. Paleta wyrazista i zdecydowana, która jasno brzmi na tle chaotycznej wieży Babel współczesnego malarstwa.
   Wybór głównego motywu obrazów, czy jest to monumentalny widok czy pejzaż czy też postać lub kompozycja, nigdy nie jest podporządkowany gustom kaprysu czy udziwnienia za wszelką cenę. Przeciwnie, jest zobowiązaniem utrzymania górnych brzmień, wariacji na temat, narracyjnej kongenialności wyrażonej poprzez kolor.
   Istotnie, w każdym dziele można dostrzec jak artystce udaje się przedstawiać niezwykłe zalety kolorystyki mocnej acz kontrolowanej, dziewiczej świeżości idącej w parze z żywotnością i spontanicznością.
   Pejzaże prezentują linię pewną i wyrazistą, zaś skutecznie skróty respektują wymogi perspektywy.
   Oprócz znaku graficznego, często dominującego, zawsze pewnego i pełnego energii, bardzo interesujący jest także wątek kompozycyjny. Wyważona struktura tych dzieł ujawnia świadome balansowanie między intelektem a instynktem.
   Malarstwo niewątpliwie zasługujące na uwagę, ujawniające temperament artystyczny spójny i konsekwentny.
   
   Albano Rossi